معرفی ورزش کاراته

معرفی ورزش کاراته

کاراته به صورت ورزش دفاع بدون اسلحه از خود تعریف می‌شود. این ورزش شامل روش‌های دفاعی و تهاجمی پویایی است که از تمامی اعضای بدن برای برتری فرد در مواجهه با افراد متخاصم استفاده می‌کنند.

تمرینات کاراته

تمرینات کاراته به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند:

1- کیهون (Kihon)

 به تمرینات سخت ایستادن، مواجهه با ضربات، مشت زدن، نحوه حمله، ضربات پا و ضربات دست گفته می‌شود.

2- کاتا (Kata)

به شکلی‌هایی پیش تعیین شده از شبیه سازی موقعیت‌های رزمی گفته می‌شود.

3- کومیته (Kumite)

به نوعی نزاع مسابقه ای گفته می‌شود.

در هر کدام از این دسته بندی‌ها، دستوراتی پایه ای به افراد آموخته می‌شوند تا این که این تکنیک‌ها به صورت خودکار به بخشی از حرکات بدنی آنها تبدیل شوند. با پیشرفت هنرجویان، وضعیت بدنی آنها نیز پیشرفت می‌کند، زیرا تمرینات پیشرفته تر نیازمند استقامت بیشتری هستند. در ادامه این روند، هنرجویان با کاتاهای دشوارتر و ظریف تر و شکل‌های پویاتری از کومیته آشنا می‌شوند.

پیشرفت هنرجو با به دست آوردن کمربندهای رنگی مشخص می‌شود. با نزدیک شدن هنرجو به کمربند سیاه، تکنیک، استقامت، سرعت و هماهنگی بدنی وی به صورت طبیعی و به دلیل تمرینات قدرتمند کاراته رشد می‌کنند. در این جا است که هنرجویان جدی تر متوجه شروع مسیر اصلی خود در آموزش کاراته می‌شوند.

هدف اصلی کاراته ایجاد کمال شخصی از طریق کمال در این هنر رزمی است.

کاراته به عنوان دفاع شخصی

کاراته یکی از دینامیک ترین شکل‌های ورزش‌های رزمی محسوب می‌شود. یک کاراته کا (karateka) آموزش دیده می‌تواند میان ذهن و بدن خود توازن برقرار کند، در نتیجه فرد می‌تواند به میل خود نیروی فیزیکی قابل توجهی را در موقعیت‌های مورد نیاز استفاده کند.

بنابراین، قدرت بدنی زیاد، یک کاراته کای قدرتمند ایجاد نمی‌کند، بلکه توانایی فرد در هماهنگ سازی جسم و بدن، وی را به یک کاراته کار قدرتمند تبدیل می‌کند. یکی از نکات مثبت کاراته این است که به کوچک ترین افراد نیز قدرت مبارزه با هر فرد متخاصمی را می‌دهد.

فواید ورزش کاراته

در زندگی روزمره و در اغلب موارد ما ارزش تمرین برای سلامت ذهنی و جسمی خود را فراموش می‌کنیم. تمرینات کاراته به هماهنگی اجزای بدن کمک می‌کنند، پاسخ‌های بدن را سریع تر و استقامت فرد را بیشتر می‌کنند.

تمرینات حرفه ای کاراته، موجب ایجاد آرامش در فرد می‌شوند، فرآیند فکری شفاف تری برای وی ایجاد می‌کنند، بینش عمیق تری به توانایی‌های ذهنی فرد ایجاد می‌کنند و اعتماد به نفس وی را افزایش می‌دهند. در این مورد، کاراته پایان مسیر نیست، این ورزش ابزاری برای رفع دغدغه‌های ذهنی فراهم می‌کند. کاراته فعالیتی است که افزایش سن مانعی برای آن ایجاد نمی‌کند. در عوض افزایش سن مهارت فرد در ایجاد هماهنگی بیشتر میان ذهن و بدن را افزایش می‌دهد.

سبک های کاراته

ورزش کاراته مطمئنا هر کدام از ما تعریف مشخصی از سبک در ذهن خود داریم، احتمالا نام شوتوکان (Shotokan)، گوجوریو (Goju-Ryu) و شورین ریو (Shorin-Ryu) را پیش از این شنیده اید، اما در این جا می‌خواهیم به توضیح بیشتر در مورد مفهوم سبک بپردازیم. سبک کاراته، به روش جهان بینی ورزشکار گفته می‌شود، سبک کاراته راهی است که فرد برای بیان حرکات کاراته از آن استفاده می‌کند. زمانی که به یک سبک تعلق دارید، کاراته را به صورت یک کل نمی‌بینید بلکه آن را به صورت جزئی از یک کل درک می‌کنید.

موضوع سبک مشابه پوشیدن عینک‌های رنگی است. اگر عینک قرمز به چشم بزنید، جهان را قرمز رنگ می‌بینید، اگر از عینک آبی رنگ استفاده کنید، جهان را به رنگ آبی می‌بینید. این که جهان آبی یا قرمز است، توهمی بیش نیست. عینک‌های شما تنها بخشی از واقعیت را نشان می‌دهند و به معنای کل واقعیت نیستند. بنابراین یک سبک کاراته به طور کلی ماهیت کاراته را نمایندگی نمی‌کند.

چهار سبک اصلی کاراته سبک‌های گوجو ریو، شوتوکان ریو، وادو ریو و شیتو ریو هستند. هر کدام از این شکل‌ها به نحوی از کاراته ایجاد شده توسط گیچین فوناکوشی نشئت گرفته اند. هر کدام از این روش‌ها تکنیک‌های خود را دارند که به میزان زیادی بر اصول اصلی کاراته تکیه دارند. با این وجود، این سبک‌ها راه‌هایی برای هر سبک ارائه می‌دهند که خود را از دیگری متمایز کنند و در عین حال مفاهیم بنیادین را حفظ نمایند.

گوجو ریو

گوجو ریو سبکی از کاراته است که در سال 1930 توسط چوجون میاگی (Chojun Miyagi) ایجاد شده است، این فرد خود شاگرد کانریو هیگاونا (Kanryo Higaonna) بوده است. این سبک شامل حرکات ضد حمله نیرومند در وضعیت‌های تهاجی و حرکات دفاعی چرخشی و نرم در موقعیت‌های دفاعی است که شبیه جیجوتسو هستند. این سبک از قدرت تنفس و مجموعه ای از حالت‌ها استفاده می‌کند که تکنیک‌های نرم و سخت را ممکن می‌کنند و به افراد امکان نمایش تفاوت میان این سبک با سبک‌های دیگر را می‌دهد.

شوتوکان

شوتوکان ریو سبکی است که توسط گیچین فوناکوشی (Gichin Funakoshi) ایجاد شده است و وی از نام مستعار خود در شعر برای نام گذاری آن استفاده کرده است. فوناکوشی پس از تحصیل در اکیناوا، به توکیو نقل مکان می‌کند و در سال 1938 این سبک را پایه گذاری می‌کند. این سبک از حالت‌های متنوع و روش‌های خطی استفاده می‌کند و به هنرجو امکان وارد کردن ضرباتی شگفت انگیز به شکلی سریع و کارآمد را می‌دهد، در این راه هنرجو می‌تواند از دست‌ها، آرنج، زانو و پنجه پا برای وارد کردن ضربه استفاده کنند. این سبک کاراته محبوب ترین سبک کاراته محسوب می‌شود و در سرتاسر جهان طرفداران زیادی دارد

وادو ریو

این سبک از کاراته، انشعابی از شوتوکان محسوب می‌شود و به ایجاد توازن میان حرکات می‌پردازد و شباهت زیادی به هنر رزمی جیجوتسو دارد. هینوری اتسوکا (Hienori Otsuka) در سال 1939 این شکل روحانی از کاراته را خلق کرد. به جای تمرکز بر تقابل‌های رو در رو، این سبک به هنرجو نحوه حرکت بدن برای جلوگیری از حملات را می‌آموزد. تمایز این روش به سبک‌های دیگر کاراته، استفاده از حالت‌های ایستاده کوتاه تر در مقایسه با باقی سبک‌ها است.

شیتو ریو

ورزش کاراته این سبک در سال 1928 و توسط کنوا مابونی (Kenwa Mabuni) پایه گذاری شد و تمرکز اصلی آن بر ایجاد ضربات قدرتمند دقیق است. تاکید زیاد بر تکنیک در این سبک، در پنجاه کاتایی مشخص است که هنرجویان می‌آموزند، این پنجاه کاتا، حرکات از پیش تعیین شده ای برای حمله و دفاع هستند. در اغلب موارد، این کاتاها به صورت بخشی از رقابت نمایش داده می‌شوند و نحوه انجام این حرکات بر روی هنرجویان آموزش داده می‌شود. این سبک ویژه نیازمند قدرت بدنی زیادی برای انجام حرکات است.

.

سبک‌های دیگر کاراته

در کنار این چهار شاخه اصلی کاراته، سبک‌های دیگری وجود دارند که باید در نظر گرفته شوند. شورینجی ریو (Shorinji-ryu)، کیوکوشین ریو (Kyokushin-ryu)، شورین ریو (Shorin-ryu)، اوئچی ریو (Uechi-ryu) و ایشین ریو (Isshin-ryu) بعضی از معروف ترین این سبک‌ها هستند. با این که بعضی از این روش‌ها چندان شناخته شده نیستند، اهمیت و احترام آنها در جامعه ورزشکاران به عنوان بخشی از تاریخ و جامعه کاراته کمتر از باقی سبک‌ها نیست.

بهترین سبک کاراته

ورزش کاراته شوتوکان محبوب ترین سبک کاراته محسوب می‌شود (هشتاد درصد اعضای فدراسیون کاراته فرانسه این سبک را دنبال می‌کنند). در سطح بین المللی، فدراسیون جهانی کاراته (WKF) چهار سبک اصلی کاراته را به رسمیت می‌شناسد.

• گوجو ریو (Gōjū-ryū)
• شیتو ریو (Shitō-ryū)
• شوتوکان (Shōtōkan)
• وادو ریو (Wadō-ryū)

با این حال در حال حاضر چند صد سبک کاراته وجود دارند، که هر کدام از این سبک‌ها تکنیک‌ها، موقعیت‌ها، تمرینات، سلاح‌ها، قفل‌ها، پرتاب‌ها، انرژی‌های درونی و مسائل مربوط به خود را دارند. در حقیقت، با گذر زمان در یک سبک، شاخه‌های متفاوتی ایجاد شده اند.

این موضوع باعث می‌شود انتخاب‌های گسترده ای برای بیش از صد میلیون ورزشکار کاراته در جهان موجود باشند. با این حال، برای هنرجویان تازه کار، این موضوع می‌تواند گیج کننده شود. شاید از خود بپرسید کدام سبک کاراته برای کودک من مناسب است؟ کدام روش از نظر دفاع شخصی بیشترین کارآمدی را دارد؟ کدام سبک برای هر فرد مناسب است؟ و چرا نباید به سراغ ورزش‌های رزمی دیگر رفت؟ این‌ها سوالاتی است که تلاش می‌کنیم پاسخی برای آنها فراهم کنیم.

تفاوت‌ سبک های کاراته

ورزش‌های رزمی متفاوت برای افراد مختلف وجود دارند. هر کدام از این ورزش‌های رزمی، ویژگی‌های مخصوص خود را دارند، برای مثال، سبک‌های حیوانی متفاوت در کونگ فو، یا سبک‌های متفاوت هنرهای رزمی تای موای (muay thai) را در نظر بگیرید. کاراته یکی از محبوب ترین هنرهای رزمی ای است که در جهان دنبال می‌شود و چهار سبک اصلی در این هنر رزمی وجود دارند. چیزی که کاراته را از باقی هنرهای رزمی متفاوت می‌کند، مفاهیم بنیادینی است که این ورزش دنبال می‌کند.

ورزش کاراته کیوکوشین

کیوکوشین به شما مهارت های بسیار خوبی را آموزش می دهد. کاراته کیوکوشین یک سبک بسیار تکنیکی است و در پشت هر حرکتی، فلسفه ی کوچکی نهفته است. طرفداران کاراته کیوکوشین، آن را در مقایسه با دیگر سبک های سنتی، برجسته ترین سبک می دانند. این عمدتاً به این دلیل است که این هنر رزمی در دفاع شخصی بسیار واقع گرا و مفید می باشد.

کیوکوشین فقط به کار گیری قدرت بدون مهارت نیست. تمام هنرجوها باید یادبگیرند که با استفاده از باسن و انتقال وزن در ضربات خود چگونه نیرو تولید کنند. این کار به آنها اجازه می دهد که بدون صرف انرژی زیادی، ضربات و مشت های خود را پرتاب کنند. اما در عین حال، این ضربات، انرژی و سرعت زیادی را در پشت خود دارند.

کاراته بانوان

کاراته به منظور دفاع شخصی دربرابر متجاوزی که از شما بزرگتر، قویتر و یا مسلح است، طراحی شده است. گرچه، کاراته به طور ویژه برای خانم ها طراحی نشده است، اما یک هنر رزمی ست که تا حد زیادی وابسته به مهارت فردی برای غلبه بر نیروی خصمانه می باشد. اکثر مردان به توانایی فیزیکی خود برای غلبه بر قربانیان خود تکیه می کنند، اما یک ضربه ی خوب در زمان مناسب هر کسی را می تواند متوقف کند.

کاراته با آموزش دقت و زمان بندی مناسب ضربه مناسب را فرود می آورد تا فرد مهاجم به شما را متوقف کند. عضلات یک زن از عضلات یک مرد کوتاهتر هستند، بنابراین سریعتر منقبض و منبسط می شوند. این مسئله به این معناست که یک زن از مزیت سرعت طبیعی برخوردار است.

ساختار مکانیکی بدن یک زن، حرکات باسن انعطاف پذیرتری را امکان پذیر می کند و این در حالی است که اکثر انرژی در تکنیک های کاراته از باسن می آید. زنان در استفاده از باسن خود برای تولید انرژی در ضربه و لگدهایشان بهتر عمل می کنند.

زنان در کاتا نیز تقریبا برتر از مردان هستند. هر نوع تمرین فیزیکی می تواند برای زنان سخت باشد، اما در کاراته شما آموزش داده می شوید که چگونه به درستی تمرین کنید. چگونه حرکت کنید، ضربه بزنید، مشت بزنید، زمین بخورید و از حرکات حریف جلوگیری کنید.

یادگیری کاراته برای دفاع شخصی بانوان

در حالیکه تمرینات دفاع شخصی ممکن است مهارت های اساسی برای دفاع شخصی را آموزش دهند، تمامی مطالعات منحصراً نشان می دهند که در موقعیت های دفاع شخصی، فرد به ندرت قادر به دستیابی به ضمیر خودآگاه می باشد و در عوض به غریزه خود تکیه می کند. این همان جایی است که کاراته در دفاع شخصی ارزش پیدا می کند.

تکنیک های تمرین شده در کاراته پیچیده نیستند و نیاز به قدرت فیزیکی ندارند. تکنیک های آموزشی ساده و مؤثر هستند و تا جایی که غریزی شوند، هر هفته تمرین می شوند. زمانی که فرد به این توانایی غریزی دست پیدا کند، تکنیک های بیشتری به برنامه ی تمرینی فرد اضافه می شوند. از آنجا که پاها قویتر از دستها هستند و قابلیت دسترسی بیشتری دارند، ضربات مختلفی که به جلو، پهلو و عقب وارد می شوند، به ورزشکاران آموزش داده می شود.

برخی از خانمها انگشتان ظریف یا ناخنهای بلندی دارند، بنابراین مشت زدن برای آنها ایده آل نیست. بنابراین به هنرجوها آموزش داده می شود که از کف دست، پشت دست و آرنج خود به عنوان سلاح استفاده کنند. کاراته ای که آموزش داده می شود، غیر تماسی است، بنابراین هنرجوها، در حالیکه تکنیک های خطرناکی را آموزش می بینند، اما در واقع با این حرکات نمی توانند به خود آسیبی برسانند.

مفاهیم بنیادین ورزش کاراته

کاراته یک هنر رزمی است که در قرن هفدهم در ژاپن شکل گرفته است. گیچین فوناکوشی به عنوان پدر کاراته مدرن شناخته می‌شود. مشابه بعضی دیگر از شکل‌های هنرهای رزمی، کاراته بر سیستم رتبه بندی کمربند، توانایی ذهنی، هماهنگی بدنی و احترام تمرکز می‌کند. کاراته در واقع به معنی دست‌های خالی است و در نقطه مقابل استفاده از سلاح‌های ساخته دست بشر قرار می‌گیرد. هنرجویان کاراته می‌آموزند که اسلحه اصلی آنها بدن آنها است. آنها ضربات دست و پای متفاوت و دفاع‌های مختلفی را می‌آموزند.

کاراته بیشتر از یک ورزش است. در عوض کاراته یک مفهوم از زندگی را به هنرجو آموزش می‌دهد، کاراته به هنرجو می‌آموزد که تکیه سنگین بر جنیه‌های اخلاقی و ذهنی به افراد امکان می‌دهد بهترین نسخه از خود را خلق کنند. به طور همزمان، هنرجویان می‌آموزند که چگونه ضربات قدرتمندی ایجاد کنند و در برابر حملات از خود دفاع کنند. این ورزش برای دفاع شخصی به کار می‌رود و هنر جویان حق استفاده خشونت آمیز از این هنر را ندارند.

انتخاب سبک کاراته

سبک‌های کاراته زیادی وجود دارند که افراد می‌توانند از میان آنها انتخاب کنند. شاخصه اصلی کاراته می‌تواند در درس‌های هر سبک کاراته آموخته شوند، موضوعاتی که از جایگاه اصلی کاراته و اوکیناوای ژاپن شکل گرفته اند و اکنون به دست هنرجویان رسیده اند.

در حالی که سبک‌های کاراته متفاوت هستند، هر کدام از آنها بر بردباری اخلاقی و ذهنی تکیه می‌کنند. اگر فردی می‌خواهد کاراته بیاموزد، باید سبکی را انتخاب کند که بیشتر به آن علاقه دارد و دوجویی (باشگاه کاراته) را پیدا کند که می‌تواند تکنیک‌های مناسب را به فرد آموزش دهد.

قوانین کاراته

• مسابقه کاراته کومیته بر روی کف پوش‌های مربعی شکل 8 در 8 متری برگزار می‌شود که یک متر اضافی در تمامی جهات دارند (به این ناحیه، ناحیه ایمنی گفته می‌شود).
• زمانی که داور و قاضی‌ها در جای خود مستقر می‌شوند، رقبا باید به هم تعظیم کنند.
• مبارزه با فریاد شوبو‌ هاجیمه (SHOBU HAJIME) توسط داور شروع می‌شود.
• هر دو مبارز باید تکنیک‌های امتیازی را پیاده کنند (تکنیک‌هایی نظیر ضربات دست و پا و انداختن حریف). این حرکات با عناوین یوکو (Yuko)، وازا آری (Waza-ari) و ایپون (Ippon) تقسیم بندی می‌شوند و به ترتیب، یک، دو و سه امتیاز دارند.
• اگر داور عقیده داشته باشد که یک تکنیک امتیازی پیاده شده است، فریاد “یامه (YAME)” سر می‌دهد و رقبا، قاضیان و داور همه به وضعیت‌های اولیه خود باز می‌گردند.
• قاضیان سپس نظر خود در مورد علامت و امتیاز حرکت را اعلام می‌کنند، داور محتوا و ناحیه حمله را مشخص می‌کند و سپس امتیاز مربوطه تخصیص داده می‌شود و رقابت با فریاد “سوزو کته‌ هاجیمه (TSUZUKETE HAJIME)” ادامه پیدا می‌کند.
• اگر یکی از رقبا هشت امتیاز در رقابت پیش بیافتد، داور کشمکش را قطع می‌کند و برنده را اعلام می‌کند.
• اگر هیچ رقیبی در زمان رقابت به میزان هشت امتیاز پیش نیافتد، مبارزی که امتیاز بیشتر دارد برنده اعلام می‌شود.
• زمانی که امتیازات برابر است، داور و قاضی‌ها در مورد برنده رقابت تصمیم می‌گیرند.
• مبارزه‌ها می‌تواند در صورت ضربه شدن یکی از مبارزان متوقف شود. همچنین با رد صلاحیت یا عدم توانایی مبارزه یکی از رقبا، مبارزه پایان می ‌یابد.