کایت سواری چیست؟

کایت سواری یا سبک پر وسیلهٔ هوایی بسیار سبک است با بال هایی شبیه به بال پرنده ها که قادر به سر خوردن در هواست؛ این وسیله امکان دارد مجهز به موتور کمکی باشد.

از نظر شکل ظاهری، مثلثی شکل شبیه هواپیمای کاغذی میباشد. اما در فرهنگ هوانوردی خارج از ایران این دستگاه را هنگ گلایدر یا بال دلتا می نامند.

برای به حرکت در آوردن کایت، خلبان باید به صورت سراشیبی بر باد سوار شود تا این سبک پر بر روی باد بلغزد. خلبان با تغییر موقیت بدن خویش حرکات کایت را کنترل می کند.

محل شروع پرواز کایت در شیب نوک قله کوه یا تپه هایی که دارای شیب صاف و فاقد موانع مثل درخت بوده است، می باشد.

کار کردن با کایت میسر است و سرهم کردن اجزای کایت در بازه زمان کوتاهی انجام می شود.

ورزش کایت سواری:

کایت سواری یا هنگ گلایدینگ نام یک ورزش هوایی است که در آن خلبان بر روی یک هارنس (افسار) که از بال آویزان است سوار می شود و از طریق انتقال دادن وزن بدن خود به دو طرف آنرا کنترل می کند. هنگ گلایدر تشابه فراوانی به پاراگلایدر (چتربال سواری) دارد ولی از قسمت های بسیار ساده تر و کم هزینه تری نسبت به پاراگلایدر تشکیل شده است. برخلاف بعضی دیگر از گلایدر ها که به هواپیماهایی بدون نیروی موتوری شباهت دارند، هنگ گلایدر ها مثل بادبادک هایی بزرگ هستند.

بدنه هواگرد و بال بیشتر کایت های مدرن از آلیاژ آلومینیوم و کامپوزیت ساخته می شود. بال های این هواگرد متحرک هستند و خلبان از این راه کایت را کنترل می کند. ولی در بعضی کایت های امروزی از سامانه کنترل پرواز هواگرد استفاده می گردد. بعضی از جنبه های سبک پرها زیر نظر فدراسیون بین المللی هوانوردی و سازمان های هوافضا است.

تاریخچه پیدایش کایت سواری

شواهدی موجود است که فرم های ابتدایی کایت در چین به وجود آمده است. در انتهای قرن ششم میلادی، چینی ها شبه کایت هایی ساختند که به طرز غیرقابل باور سبک و آیرودینامیک بود، این هواگرد ها می توانستند وزن یک انسان سایز متوسط را تحمل کنند ولی کایت های اختراع شده در مرحله آزمایش به خوبی عمل نمی کردند، چرا که اکثر کایت های ابتدایی طراحی خوب و ایمنی نداشتند. مخترعان آن زمان درک و علم کافی از نوع و شکل بال پرندگان و روش عملکرد چنین ساختاری نداشتند.

فرد پیشگام بعدی در ساخت گلایدرها مبتکر آلمانی، اتو لیلنتال بود. در دهه ۱۸۹۰ او ۱۸ گلایدر ساخت که خودش با تمامی  آن ها پرواز کرد. وی نیز یادداشت ها و پرونده های دقیق کار خود را حفظ کرد که این کار او در اختراعات بعدی بقیه مخترعین تأثير زیادی گذاشت. بعد از انجام بیش از ۲۰۰۰ پرواز موفقیت آمیز، لیلنتال در سال ۱۸۹۶ در یک پرواز ناموفق کشته شد.

ادامه مطلب

در سال ۱۹۶۳، جان دیکنسون، مبتکر استرالیایی، نوعی ساختار قابل انعطاف را برای کایت در نظر گرفت. طراحی ناب او فدراسیون بین المللی هوانوردی را ترغیب کرد که دیپلم کایت سواری را به او اهدا کند. امروزه طراحی او بعنوان طرح و ساختار استاندارد یک کایت شناخته می شود.

انجمن کایت سواری یا همان هنگ گلایدینگ ایالات متحده تشکیل شد. در این موقع کالیفرنیا منقطه مورد علاقه ی کایت سواری در غرب آمریکا بود، در حالیکه شهر دانلپ در تنسی، به علت ارتفاعات موجود در آن، مکان مورد علاقه ی کایت سواران برای پرواز در شرق آمریکا به حساب می آمد. با گذشت چند سال کایت سواری از یک تفریح خطرآفرین به یک ورزش تبدیل شد. در سال ۱۹۹۵ تلفات پرواز با کایت ها ۷ نفر گزارش شد در حالیکه این تعداد در سال ۱۹۷۴، ۴۰ نفر گزارش شده بود.

آیا کایت سواری ایمن است؟

هر ورزش دیگری خطرات و ریسک های مختص به خود را دارد. در دوره های آموزش هنگ گلایدینگ، یادگیری های ایمنی و نکته هایی جهت کنترل اضطراب، آموزش داه می شود. داشتن رفتار درست و تجهیزات ایمن از مهم ترین شرایط، پیش از آموزش پرواز ایمن هستند. در صورتیکه این شرط ها با سرعت آهسته همراه شوند، هنگ گلایدر ها میتوانند پروازی نسبتا مصون و راحتی را فراهم کنند.

شرایط آب وهوایی مطلوب برای کایت سواری

این ورزش، ورزشی بسیار وابسته به آب و هوا بوده و پرواز تنها در وضعیت مشخصی مقدور است.در صورتی که شرایط جوی مناسب باشد، شما قادر خواهید بود بازه زمانی زیادی را به پرواز مشغول باشید. طولانی مدت ترین مسافتی که به وسیله یک کایت طی شده است، ۷۶۱ کیلومتر بوده است.

رکورد کایت سواری

طولانی ترین مسافت طی شده به وسیله یک کایت ۷۶۴ کیلومتر است که توسط کایت سواران آمریکایی داستین مارتین و جانی دوراند در سال ۲۰۱۲ به ثبت رسیده است. پرواز کایت سواری آن ها ۱۱ ساعت طول کشید. در سال ۲۰۱۶، این دو کایت سوار بار دیگر بر سر شکاندن رکورد قبلی خود بر فراز آسمان پرواز کردند.

پیش نیاز های پرواز با هنگ گلایدر

اکثر سایت های پروازی در ایران، تنها محدودیت حداقل سن ۱۶ سال را برای علاقه مندان به کایت سواری داشته و محدودیت سنی دیگری برای بزرگسالان وجود ندارد. همچنین، شما برای ورزش هنگ گلایدینگ، بایستی آمادگی جسمانی حداقلی و همینطور از دید و بینایی خوبی هم بهره مند باشید. درصورتی که هر گونه ضعف و یا مشکل پزشکی ای دارید پیش از اقدام به یاد گرفتن و پرواز با کایت، از یک پزشک مشاوره بگیرید

ابزار و لوازم پرواز

انسان از گذشته تاکنون همیشه در آرزوی پرواز بوده از این رو به روش‌های مختلفی متوسل می‌شود تا به این نیاز ذاتی پاسخ دهد. یکی از راه‌های رسیدن به این خواسته درونی پرواز مهیج با پاراگلایدر است. پاراگلایدر وسیله‌ای است که در آن افراد می‌توانند تجربه یک پرواز سبک و آزاد، بدون اتصال به زمین را داشته باشند.

پرواز با پاراگلایدر نیازمند آموزش و مهارت است و افرادی که این ورزش را فقط به عنوان تفریح انتخاب و در آن مهارتی ندارند حتما باید با خلبان پرواز کنند اما افراد آموزش دیده (خلبان ها) این ورزش را به صورت انفرادی و با چترهای کوچکتر انجام می‌دهند.

پرواز با پاراگلایدر مانند دیگر فعالیت‌ها نیاز به امکانات و ابزار دارد که استفاده برخی از آنها اجباری و برخی دیگر پرواز و لذت آن را بیشتر و راحت‌تر می‌نماید.

کلاه ایمنی: 

برای سلامتی خلبان و مسافر اجبارا در پرواز باید مورد استفاده قرار گیرد.

• صندلی سمت چپ: صندلی مربوط به مسافر است که آن را تن کرده و توسط رابط به صندلی خلبان متصل می‌شود که به راحتی درآن بنشیند و از پرواز خود لذت ببرد.
• صندلی سمت راست: صندلی مربوط به خلبان است و در آن چتر نجات نیز تعبیه شده که در صورت نیاز خلبان از آن استفاده می‌نماید.
• چتر پاراگلایدر: وسیله‌ای که خلبان خود را توسط تسمه‌هایی به آن وصل و مانند بال هواپیما عمل می‌کند و خلبان با استفاده از جریان هوا و مهارت‌های خود آن را به پرواز در می‌آورد.
• رادیو بیسیم: وسیله‌ی ارتباطی بین خلبان پرواز و زمین است که در صورت نیاز و یا بروز مشکل برای اطلاع رسانی از آن استفاده می‌شود.
• دستکش: در فصول مختلف دارای جنس‌های متفاوتی است. در فصل‌های گرم سال دارای جنسی نازک ولی در فصول سردتر زخیم‌تر هستند که برای حفاظت دست از سرما و برخورد احتمالی با زمین کاربرد دارند.
• هارنس: وسیله‌ای است که از آن به عنوان رابط بین کاربر و سیستم حفاظتی او که بسته به نیاز افراد مورد استفاده قرار می‌گیرد.
• پوتین: کفشی ساقدار است که جهت جلوگیری از پیچ‌خوردگی پا در هنگام دویدن برای تیک‌آف در پرواز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
• لباس استرج: جنس لباس بسته به نوع فصل در پرواز تغییر می‌کند ولی در کل لباسی که از راحتی و انعطاف‌پذیری لازم جهت دویدن و فرود برخوردار باشد و فرد را از سرما و گرما محافظت کند، لباسی مناسب است.
• دستمال گردن: برای گرم نگه داشتن در فصول سرد و همچنین جلوگیری از  ورود گرد و خاک مورد استفاده قرار می‌گیرد.
• فیس: کارایی آن شبیه به دستمال گردن است با پوششی کاملتر.